We zijn van start. Afgelopen dinsdag was de kick-off van de CITO-trainingen. Met drie andere trainers was ik in Roermond voor de allereerste training “Werken met Leerling in Beeld”. In de afgelopen weken heb ik hier naartoe gewerkt, ben ik opgeleid (train-de-trainer) en heb me verdiept in de materie. Dinsdag mocht ik spieken. Even nog afkijken hoe Gerben en Marien deze allereerste training verzorgen aan 38 Intern Begeleiders (IB) en schooldirecteuren.
Woensdag mag ik zelf aan de slag.
Met mijn grote doos vol opdrachten loop ik woensdagmiddag om half 1 voor het eerst als trainer voor CITO een school binnen. In Berkel en Rodenrijs. Met de zenuwen in mijn lijf en het zweet in mijn handen. Alles is nog zo nieuw.
De IB (die ik al gesproken heb in de intake) heet me welkom en brengt me naar de ruimte waar we gaan trainen. Daar draagt ze me over aan de ICT’er die me zal helpen met het digibord. Dat gaat wel lukken. Ik log in en open de presentatie op het scherm. Ik zet de doos met opdrachten klaar en log zelf alvast in op de Demo-omgeving Leerling in Beeld.
Ik ben er klaar voor.
Langzaam druppelen de teamleden binnen, keurig op tijd, keurig (volgens afspraak) met hun laptop. Om iets over 1 trap ik af.
“Ik wil jullie graag feliciteren.“ Verbazing alom.
“Ik wil jullie graag feliciteren met 2 dingen. Ten eerste: het is vandaag de dag van de leraar! Gefeliciteerd! Ten tweede: jullie zijn het eerste schoolteam dat deze training gaat doen!”
De sfeer is goed, ontspannen. Dit team is trots dat ze de eerste zijn die deze training doen. Het geeft ze het gevoel pionier te zijn. Wel wat spanning, omdat ze iets nieuws gaan doen. Een beetje zoals ik me ook voel…
Maar de discussiepunten worden open en eerlijk op tafel gegooid. Soms ben ik meer discussieleider dan trainer. En ik moet ook wel eens ingrijpen. “Prima discussie, jullie stellen de juiste vragen, maar het valt buiten deze training en we gaan nog zoveel meer doen!”
We gaan lekker door. Waar er bij aanvang van de training door een enkeling nog gezucht en gesteund wordt bij het horen van de eindtijd, is deze nu moeiteloos behaald. De tijd is omgevlogen.
Met de directrice, IB en de ICT'er klets ik nog wat na. Tevreden gezichten, complimenten en fijne feedback. Leuk.
Met mijn grote doos vol opdrachten loop ik woensdagmiddag om half 5 voor het eerst als trainer voor CITO een school uit. De zenuwen zijn weg, handjes zijn opgedroogd. Alles is goed gegaan (kan altijd nog beter, maar ik ben zeer tevreden). Alles is nog steeds nieuw. Maar wat heb ik genoten. Op deze manier over onderwijs praten met een team is fantastisch.
Heb ik me hier nu zo druk over gemaakt? Vorige week helemaal in een DIP… Nu kwam de KICK… en het weer is ook meteen een stuk beter…. (past het weer zich nu aan mijn stemming aan of is het andersom???)
Toch vreemd is dat. Ik ben altijd erg gespannen voor nieuwe dingen (zoals een eerste keer trainen voor een nieuwe opdrachtgever).
Ik Denk dan ook vaak In Problemen. Maar ik zoek het wel steeds op. Als ik te lang met alleen maar hetzelfde bezig ben, haak ik af. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe manieren, dingen, werkvormen, opdrachten. Mijn creatief brein slaat af als ik in teveel routine terecht kom. Inmiddels ben ik wel op het punt dat ik meer Kijk In Creatieve Kansen, dan dat ik Denk In Problemen, maar het overvalt me soms nog.
Het is dan ook fijn om te weten dat ik daarin niet alleen sta. We zijn met meer CITO-trainers en ook nu is het teamgevoel weer aanwezig. Ik krijg mailtjes, berichtjes en telefoontjes om te vragen hoe het ging. Vooraf nog een mailtje voor wat extra steun. Ik houd er van. We doen het samen en iedereen vind het spannend. En dat voelt goed. Vorige week was dat al zo bij de eerste LessonUp-workshop. En ook nu. Ik vind dat fijn. We kunnen samen sparren, overleggen, brainstormen en elkaar ondersteunen. Ik hoop dat ik dat ook voor de andere trainers kan doen.
Dan raken we niet in een DIP, maar krijgen we een fijne KICK!
