Ja, we zijn er weer! Terug van vakantie. Eindelijk was ik dan weer eens op de camping. Toch echt wel een van mijn favoriete plekken om te zijn.
In de natuur, veelal rust om je heen en lekker veel buiten. Heerlijk. Zeker nu, het was toch alweer ruim 2 jaar geleden dat ik gekampeerd had. Vorig jaar hebben we de zomervakantie namelijk gebruikt om te verhuizen. En daarvoor, nou ja, dat weet iedereen nog wel, denk ik.
Maar nu kon het weer en gingen we dus weer. Naar Frankrijk. Niet mijn favoriete vakantieland als ik eerlijk ben. Maar ik bemoei me eigenlijk nooit met de bestemming. Als ik maar weet waar ik heen moet rijden. En dat de camping niet te groot is. En er moet een zwembad zijn. En in een mooie omgeving, liefst met bergen. En niet aan zee, daar houd ik niet van. En de kinderen moeten zich kunnen vermaken (inmiddels met 1 hele en een halve puber, betekent dit: wifi!). Maar verder maakt het me niet uit.
Nou ja, en liever geen Frankrijk dus. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom niet. Het is er prachtig, ook meestal lekker weer. Maar toch, ook dit jaar werden mijn vooroordelen weer waarheid.De bekende koppige Franse houding, het niet spreken van Engels (en ik spreek echt te weinig Frans om me te redden…) en de aanwezigheid op de camping van de ouderwetse hurktoilet. Nee, liever naar Duitsland of Oostenrijk. Maar het was heerlijk hoor, lekker gewandeld en niks gedaan.
Volgend jaar gaan we overigens naar Italië, hoorde ik van mijn vrouw. Daar ben ik nog nooit geweest, dus (nog) geen (voor)oordeel.
Op de camping merkte ik dat ik het schrijven miste. Ik ben er nu zo aan gewend om elke week mijn gedachten, “avonturen” en hersenspinsels op digitaal papier te zetten, dat ik niet meer zonder kan. En nu maakte ik wat dingen mee die erom schreeuwden om op papier gezet te worden. In mijn hoofd vormden zich al de eerste verhalen.
De trigger? Dat is een verhaal op zich… Hierbij de verkorte versie: onze overbuurman op de camping produceerde een dusdanig vreemd, opvallend, ranzig, verontrustend geluid, dat wij met het helegezin soms niets anders meer konden horen. Maar ik ging ook denken over de andere geluiden die typerend zijn voor de camping (tentritsen die open en dicht gaan, regen op de tent, spelende/huilende/schreeuwende kinderen). Dat werd dus het eerste verhaal(tje).
Daarna gingen bij mij de sluizen open. Binnen no-time had ik ideeën voor zeker 20 korte verhalen over de camping. Variërend van de geluiden op de camping naar koken op een campinggasstel en de was ophangen.
Dus een schriftje gekocht en ouderwets met pen aan de schrijf.
Nu willen de kinderen ook wel eens badmintonnen en mijn vrouw wil graag wandelen en uitstapjes maken (da’s een verhaal op zich…), dus niet alle verhalen staan al op papier. Nu ligt bij mij de taak om dit toch nog te gaan doen. En ik wil dit echt gaan uitwerken. Misschien is er wel een uitgever geïnteresseerd? Een klein boekje met ongeveer 25 verhalen van de camping. Ieder verhaal ongeveer 300-500 woorden. Ideaal om op de wc te lezen (behalve dan op de Franse hurktoilet, ik wil niet bijdragen aan evenwichtsverlies op een Franse hurktoilet).
Sinds ik thuis ben, ben ik langzaamaan bezig de verhalen over te zetten op de computer en ik ga de nog niet geschreven verhalen daar nog aan toe voegen.
Maar inmiddels komt ook mijn werk weer langzaam op gang. Volgende week zet ik bijvoorbeeld de eerste stappen in het onboardingsproces van mijn nieuwe opdrachtgever LessonUp. Trots dat ik daar op ben! Al jaren maak ik zelf veel gebruik van deze educatieve tool. En probeer ik anderen te overtuigen van de kracht van LessonUp. Nu mag ik mezelf Certified Educator van LessonUp noemen. Gaaf!
Ook de eerste trainingen voor Cito “Leerling in Beeld” staan inmiddels gepland. Begin september word ik daar eerst zelf nog in getraind en dan mag ik het land in! Ook gaaf!
Mijn vakantie was gaaf, maar ik kijk ook wel uit naar al die gave dingen! Meer verhalen maken, “avonturen” beleven en mijn hersenspinsels op papier blijven zetten. Kom maar op! En dat boekje? Dat komt er ook wat mij betreft! Mocht je een geïnteresseerde uitgever weten, laat maar weten!
