Woensdagavond half elf ‘s avonds, samen met een aantal andere vaders sta ik aan de schoolpoort. We kletsen wat, maar vooral wachten we. Per WhatsApp waren we namelijk allemaal gesommeerd om hierheen te komen. Onze dochters ophalen. Het Eerste Schoolfeest.
In de verte zien we een luidruchtig kletsend en lachend groepje aankomen. Ja, ze zijn het. Helemaal hieperdepiep en vol verhalen komen ze ons tegemoet. Wij, de glimmende ouders, kijken elkaar met een begripvolle glimlach aan. Ze hebben genoten, wat fijn! En toch ook een soort van opluchting, het is goed gegaan zo te zien.
Het feest werd zo’n 2 weken geleden aangekondigd. Op het moment dat de aankondiging binnenkomt bij Oudste Dochter zitten we samen in de auto. “We hebben schoolfeest…” zegt ze aarzelend.
“Oh, leuk. Ga je er heen?”
“Hmmmm, kweenie…”
Ze wil niet alleen, begrijpelijk. Later die week heeft ze via de app contact met haar vriendinnen over Het Feest. Ja, iedereen mag en iedereen gaat. Ze staat te springen in de woonkamer. Vervolgens sprint ze naar haar kamer.
“Wat ga je doen?” roep ik haar nog na. Maar dat had ik eigenlijk ook wel zelf kunnen bedenken. Een paar minuten later staat ze weer beneden.
“Ik denk dat ik deze jurk aan doe. Mam, kun jij dan mijn haar doen?” Natuurlijk kan dat.
Een week later komt ze uit school en komt met een grote glimlach het kaartje laten zien. Dat kaartje geeft toegang tot Het Feest. Ze bergt het secuur op, zodat het niet kwijt kan raken. Hmmm, ze kan dus wel zuinig zijn op haar spullen, denk ik nog.
In de aanloop naar de woensdag worden volop plannen gemaakt. Woensdag overdag moet ze gewoon naar school, maar daarna gaat ze direct afspreken met haar vriendinnen. Na schooltijd komt ze gehaast thuis en gooit haar schooltas in de hoek. Pakt haar feestspullen (kleding, deo, make-up, haarborstel enzovoort) en is weer weg. Bij een vriendin thuis klaarmaken voor Het Feest. Mama hoeft haar haren niet meer te doen, dat doet ze zelf wel of een van de andere meiden. Eten doen ze daar. Ze krijgt wat geld mee om drankjes te kopen en weg is ze.
Om kwart voor acht ‘s avonds krijg ik een foto via de app. Ik zie vijf dolgelukkige meiden die stralen en een toptijd hebben. Om kwart over tien een appje of ik haar om half elf op wil halen. Tuurlijk wil ik dat. Het is zelfs vroeger dan ik dacht, het feest duurt tot elf uur. Maar een van haar vriendinnen mag maar tot half elf blijven en dus gaan ze allemaal om half elf naar huis. Samen uit, samen thuis.
In de auto terug naar huis al volop verhalen. Er was een Masked Singer, de biologiedocent! Ze heeft gesumoworsteld (is dit een werkwoord? Ik vind dat het wel kan) met een van de andere meiden. Ze gingen van links naar rechts. Ze heeft toch wel zere benen. Ze heeft ook echt wel last van haar stem (ik zeg nog dat ze dan voor de zekerheid maar even minimaal 3 dagen niets moet zeggen…). Ze is moe, maar toch ook niet. Ze heeft al haar geld opgemaakt. Het was geweldig.
Ik ben trots op haar. Mijn verlegen, onzekere puber heeft het helemaal naar haar zin.
Donderdagochtend spreek ik haar mentor in een telefonisch oudergesprek. We hebben niet veel te bespreken. Het gaat goed, ze heeft haar plekje gevonden. Trots op mijn meisje hang ik op.
