Vrijdagmiddag 6 mei, half vierā¦ Weer een week voorbij. Het moment om terug te kijken op de week die achter me ligt.Ā
Nu weet ik wel: achteraf kijk je de koe in zijn kont, maar toch voel ik me bij het schrijven van Vrijdagmiddag half vier als een vis in het water.
De afgelopen weken heb ik hier beschreven wat ik allemaal meemaakte in een week. Ik doe dat vooral voor mezelf, maar ik waardeer de reacties die ik wekelijks krijg enorm. Als mensen zeggen dat het een leuk stukje was, maakt me dat zo trots als een pauw. En, nogmaals, ik schrijf niet voor de likes, maar vooral voor mezelf. Toch doet een waarderende reactie iets met me. Soms vraag ik me af of er dan misschien nog een addertje onder het gras zit, maar tochā¦Ā
Ik weet, LinkedIn is een platform voor zakelijke content, werk gerelateerd, maar in het werk en zaken zijn we toch allemaal personen, individuen. Deze week even een echt persoonlijk stukje. Ik denk namelijk dat iedereen wel eens het gevoel heeft dat zijn hoofd te vol wordt. Wat doe jij dan? Ik ga sporten of zoals nu: lopen. Daarover wil ik vandaag het volgende met jullie delen. Misschien heb je er iets aan, je mag me gewoon na-apen.
Beren
Ik zag weer eens wat beren op de weg deze week. Ik heb dat vaker, aard van het beestje... Flashforwards van wat er allemaal mis zou kunnen gaan, eventueel, misschien. Ik denk mezelf soms helemaal gek. Ze zeggen wel eens ādenken moet je aan een paard overlaten, die hebben een groter hoofdā, maar dat is moeilijk voor me.
Daarom heb ik ook voor mezelf rustmomenten in de agenda ingebouwd. Momenten waarop ik er op uit trek, alleen.
Maar, zoals vorige week al beschreven, die momenten wil ik ook wel eens uitstellen. Ik ben er, zeg maar, niet hondstrouw aan. En dat is gek, want ik weet dat wanneer ik de natuur in ga (buiten waar de vogeltjes fluitenā¦), ik vaak zo fris als een hoentje terugkom.
Koeien
Donderdag ben ik weer eens gaan lopen. Lekker buiten, langs beken en sloten (geen oude koeien te zien!), door velden en langs plassen. Ik realiseer me al in de eerste kilometer dat ik dit gemist heb. Te lang niet gedaan. Ik heb dit wel echt nodig. Dit is geen weglopen, struisvogelpolitiek of vlucht, maar opladen.
Ik kies vandaag een route in Chaam, Het Laarzenpad (niet te verwarren met het hazenpad). Meestal zoek ik een route door op de site of in de app van Natuurmonumenten te kijken. Met de auto rijd ik dan daarheen en ga lopen. Vaak maak ik van de heen- en terugweg ook al iets anders dan ik gewend ben. Ik rijd zonder navigatie of stel in dat in snelwegen wil vermijden. Maar het komt ook voor dat ik naar een gebied rijd dat me mooi lijkt en gewoon ga lopen. Niet helemaal als een kip zonder kop, maar wel zonder plan.
Vaak heb ik dan ook een schriftje bij me waarin ik gedichten/gedachten opschrijf. Het is een van mijn manieren om mezelf weer wat ruimte te geven. Ik ga dan ergens even zitten en begin gewoon te schrijven. Vaak komt mijnĀ stemming er dan uit in de vorm van een gedicht. Wat me overigens nog steeds verbaasd. Ik heb nooit echt iets met gedichten gehad, alleen dan dat ik ze zelf schrijfā¦ Slaat ook eigenlijk als een tang op een varken, maar het is zo en het doet goed.
Vogels (geen idee welke vogelsā¦)
Maar goed, terug naar mijn wandeling. In de routebeschrijving van Natuurmonumenten las ik dat je op de door mij gekozen route heel goed vogels kon kijken. Nu kan ik net het verschil tussen een duif en een struisvogel onderscheiden, dus ik kan je niet vertellen welke vogels ik gezien heb. Ik zag wel een mooie vogel wegvliegen met bruine en witte veren, weet je dan welke ik bedoel? Beter kan ik het niet omschrijven, want de vogel was al gevlogen.Ā
Maakt ook niet uit, ik geniet in ieder geval van de geluiden (ieder vogeltje zingt, zoals het gebekt is), divers en vredig in de verder stille omgeving.Ā
Ik heb de gehele wandelroute voor me alleen, geen hond te zien hier. Ik krijg de rust terug. Ik besef me dat ik weer eens van een mug een olifant gemaakt heb.
Alles komt vast weer op zijn pootjes terecht.Ā
Ā
Even niks
Onder blauwe lucht en witte wolken
loop ik peinzend door het gras
over wat gaat komen en over hoe het was
Hier waar koeien en vogels het land bevolken
Ik zet me op een bank en geniet van elk geluid
een vogel die voorbij trekt of de wind die langs mijn wangen waait
de overweldigende stilte die nieuwe kansen zaait
achteroverleunend in de zon terwijl ik mijn ogen even sluit
Het is zo prachtig hier en het voelt zo fijn
even niks, alleen natuur, stilte en maar lopen
een gevoel zo mooi is niet te kopen
daarvoor moet je bij jezelf zijn.
Ik loop de route helemaal af, jammer dat een deel van de route over wegen loopt. Ik loop liever door het bos of grasland. Maar vooruit met de geit. Terug bij de auto berg ik mijn telefoon op en besluit zonder navigatie terug te rijden. Ik vermijd snelwegen en volg, ouderwets, de bordjes in de richting waarvan ik denk dat ik heen moet. Nu is het geen wereldreis, van Chaam naar Oudenbosch en ik ben redelijk bekend in deze omgeving, maar het is prettig om zo vrij als een vogel te gaan en staan waar je wil. En dat is mooi, zo op Bevrijdingsdagā¦
Thuis denk ik terug aan die beren die ik zag. Het zijn geen beren meer, maar varkentjes, die ik wel even zal wassen.
Ā
āNo animals were harmedā bij het schrijven van dit stukje, behalve die bij die mijn dochter aanviel terwijl ik dit aan het schrijven was. Deze heeft het helaas niet overleefd. Bij-zonder-verhaalā¦
