Vrijdagochtend half twaalf, ik houd het niet meer. Vlinders in mijn buik, rusteloos loop ik heen en weer, concentratie is gedaald tot het nulpunt.
Ik mag weer!
Vanmiddag (vrijdagmiddag 1 uur) ga ik weer een ouderavond over Mediaopvoeding (nou ja, een oudermiddag dus…) geven waarbij de ouders ook daadwerkelijk, in the flesh, fysiek aanwezig zullen zijn. Hier heb ik heel de week naar uit gekeken. Hoe leuk de dagen voor De Programmeerschool ook waren, hoe leuk en nieuw de H5P training aan Koninklijke Visio ook was: Dit wordt mijn hoogtepunt van de week. Hoop ik…
Het is inmiddels 2 jaar en 21 dagen geleden dat ik mijn laatste fysieke ouderavond gaf. Daarna gingen we online, dat is toch wezenlijk anders.
Kan ik het nog? Ik denk het wel. Klopt mijn presentatie nog? Natuurlijk niet, de wereld is in die 2 jaar en 21 dagen wel echt veranderd. En ons online gedrag ook. Dus alles weer up to date gebracht. Ik doe de laatste check, ik ben er klaar voor.
Tijd om te vertrekken!
Vrijdagmiddag half vier. Adrenaline raast door mijn lijf, keihard meezingen met de radio, met verende tred loop ik richting auto.
Wat een feest was dit, zeg! Een leuke opkomst voor een vrijdagmiddag, betrokken ouders en ik geniet van mijn rol.
Ik weet weer hoe het was. De gezonde spanning voor een ouderavond, de adrenaline achteraf. Ik merk dat ik vooral geniet van mijn expertrol, het praten met mensen over iets waar ik veel van weet. Mensen aan het denken zetten en ze inzichten meegeven waar ze zelf nooit zo over na hadden gedacht.
En als klap op de vuurpijl is vandaag een oud-collega van me aanwezig bij de oudermiddag. Jaren geleden draaiden we 3 jaar samen een klas. Zij was mijn leerkracht, ik haar assistent. Ja, inderdaad, op die school waar ik het vorige week al over had, waar ik na jaren een workshop mocht verzorgen. Waar het 20 jaar geleden voor mij begon.
Soms moeten dingen gewoon zo zijn. Mijn tijdreis kreeg nog een vervolg.
Mijn collega en ik hadden vroeger samen een soort running gag. Elke dag zetten we aan het begin van de dag onze PAD-kaartjes voor ons, waarmee we weergaven hoe we ons die dag voelden. Onze leerlingen deden dat ook.
Op vrijdag hadden we altijd een bijzonder gevoel. Licht euforisch, blij dat het weekend er aan kwam, dat alles weer goed gegaan was die week en gewoon melig samen. We hebben toen een speciaal PAD-kaartje voor onszelf gemaakt met daarop “Vrijdag”. Wij voelden ons dan niet vrolijk, bang, verdrietig, maar Vrijdag. Het was iets van ons. De kinderen kregen het uitgelegd en begrepen het.
Zo voel ik me nu weer. We hebben het weer gered, het was weer een fantastische week.
Ik voel me vrijdag!
